धूप धुवाँर - दीपक जडित

कुनताको बराला, बाबुको शेखापछि झनसाह्रो बराला भएको थियो भूपाल । आमाले
घरको जेठोबाठो होस्, अब तैंले नै थाम्नुपर्छ घर व्यावहार, यसरी बरालिएर
हुँदैन भनेर सम्झाउँथिन् । तर उसलाई बरालिएर हिंड्न पाए पुगिहाल्थ्यो ।
आमाको कुरा उ एक कानले सुनेर अर्को कानले उडाइदिन्थ्यो ।

एकदिन आमाले उसलाई नुहाई धुवाई गरेर कूलका स्थानमा धूप धुवाँर गर्न
अह्राउँदै भनिन्, "कूलका थानीमा धूपदुवार गरिदे आज, तेरा बाबुले हरेक
पूर्णेमा कूललाई बुझाउने गरेका थिए ।"
सितिमिती टेर्ने खालको त थिएन उ तर त्यसदिन उम्कन पनि सकेन । नुहाई धुवाई
गरेर उसले कूलका स्थानमा बत्ति त बाल्यो तर कूल देवतालाई के भनेर बुझाउने
थाहापत्तो थिएन उसलाई । हुनत उसले साह्रो साह्रो फलाकेर सबैलाई सुनाउँदै
देवतालाई बुझाउनु पनि पर्दैनथ्यो । त्यसैले दुई हात जोडेर मनमनै फलाक्यो,
"हे कूल देउता! सुब्बा साइँलाकि छोरी मेनुका साह्रै मनपर्छे मलाई । उसले
पनि मन पराउँछे । कसैगरी हामो जोडी मिलाईदेउ है परमेश्वर!"
कूल देवतालाई धूपबाति गरेर बुझाए पछि दिनभरी नै उ प्रसन्न भैरह्यो ।
उसलाई आज खास काम गरें भन्ने लागिरह्यो । उ भन्दा ज्यादा प्रसन्न उसकि
आमा भइन् । उनले सोचिन्, "अब यसैगरि ज्ञानी भएर उसको बाबु जस्तै धर्मकर्म
र कूलको मानमर्यादा ख्याल राख्ने भैदिए कति जाती हुनेथियो ।"
उनिहरु भन्दा धेरै प्रसन्न त स्वयं कूल देवता भएछन् ।

भोलीपल्ट गाउँ समाज पछि लगाएर सुब्बा साइँला उसको आँगनमा आयो । सुब्बाले
एकहातले आफ्नि छोरी मेनकाको पाखुरा समातेको थियो भने अर्को हातले नाङ्गो
सिरुपाते खुकुरी उज्याएर समातेको थियो । सुब्बा साइँला आँगनबाट कड्कियो,
"एइ भूपाले डाँका, मेरि छोरीलाई पापको भारी बोका'र काँ लुकेको छस्? बाहिर
निस्की । चुपचाप एस्लाई घरभित्र हुल्छस् भने ठीकै छ, ज्वाईँ भनेर खुट्टा
ढोगेर फर्कुम्ला । होइन भने यै आँगनमा तिमेरु दुबैलाई दु-दुई ठुन्का
बना'र ठानातिर जाम्ला ।"